Jam një nënë beqare dhe e kam bërë këtë, pavarësisht thashethemeve
Të qenit nënë beqare sigurisht që është e vështirë, por jo e pamundur. Më poshtë jepet historia e një nëne që ka bërë këtë zgjedhje, pavarësisht thashethemeve…
Para ndarjes nuk e kuptoja se çfarë do të thoshte të rrisje vetëm një fëmijë. Dhe në atë moment zemërimi dhe konfuzioni, dëshira për të mbyllur marrëdhënien ishte më e fortë se frika e së ardhmes. Pasi vetëm ideja e të qenit në një marrëdhënie të sëmurë, më çoi në çmenduri, mendova se nuk mund të rezistoja më asnjë minutë, edhe pse duheshin disa muaj për t’u ndarë përfundimisht.
Në atë kohë shihja ëndrra të çuditshme, ëndrra të kafshëve të zhveshura, të cilat nga mesi i muajit u rikuperuan pas shumë vite agonie. Ato ishin ndoshta alter egoja ime e ëndërruar, sepse edhe unë u ndjeva në të njëjtën mënyrë, e dobët por të vendosur për të rifituar lirinë dhe dinjitetin. Menjëherë pas ndarjes, ndjeva një peshë të madhe lehtësimi, kishte shumë kohë që nuk isha ndjerë aq e qetë.
Nga ana tjetër, fillova të kuptoj se nuk do të ishte e lehtë të rrisja e vetme djalin tonë. Ishte një përgjegjësi e madhe, të cilën ndoshta nuk e kuptojmë plotësisht kur jemi në çift, sepse mbështetemi tek njëri-tjetrin. Më e keqja është se, përreth, zërat nuk ishin inkurajues. Më kanë thënë shpesh se nuk duhet të isha divorcuar, pasi mes punës dhe angazhimeve të ndryshme, do të ishte e pamundur t’i kushtoja kohë fëmijës tim. Për mos të përmendur arsimin, paratë, pushimet, të gjitha nga të cilat kishim hequr dorë.
Por ja ku jam, vite më vonë, me një djalë të mrekullueshëm, i cili rritet dhe është i lumtur, i qetë, i sjellshëm, i kujdesshëm, pavarësisht se duhet të përballet me anët e errëta të jetës së hershme. Përveç kësaj, herët a vonë ndodh që çdokush mund të përjetojë momente të vështira, është e pashmangshme dhe përballja me to në mënyrën e duhur është ajo që bën diferencën. Në rastin tim, ajo me siguri e funksionoi! Sepse, pavarësisht nga vështirësitë, nuk u rrëzova, bëra çmos për ta rritur fëmijën tim në një atmosferë të qetë, nuk lejova që t’i mungojë diçka, duke hequr dorë nga gjërat e tepërta, të cilat na bërën mirë të dyve.
Dhe mbi të gjitha nuk u ndala kurrë të besoja në ëndrrat e mia: e bëra për vete, por edhe për të, t’i jepja guximin t’i ndiqte, pavarësisht rrethanave më pak të favorshme. Mund të duket e çuditshme, por në njëfarë kuptimi mendoj se djali im është me fat, sepse falë kësaj përvoje të vështirë ai ka mësuar ta shohë jetën ashtu siç është, një ritëm uljesh dhe ngritjesh, të cilat nuk mund të shmangen, por që mund të përballohen në mënyra të ndryshme. Një tjetër gjë që ai ka mësuar është se asgjë nuk është e pamundur, pavarësisht opinioneve të të tjerëve.
Natyrisht nuk ia uroj asnjë fëmije ndarjen e prindërve, por si një nënë e vetme, mund të them me siguri se jeta është e bukur dhe përvojat e këqija mund të shndërrohen në mundësi të mrekullueshme për rritje. Varet (gjithashtu) nga ne!
Burimi / dilei.it
