Adoptova si mama single, dy fëmijë me sindromë Down

Kur isha shtatë vjeç, na pyetën në shkollë të imagjinonim të ardhmen tonë. Unë shkruajta një ese ku thosha që do bëhesha  mami, do martohesha me një babi dhe do kishim dy fëmijë, një djalë dhe një vajzë të vogël. Kështu ishte familja ku u rrita dhe kjo ishte ideja e familjes për mua, por gjërat nuk shkuan siç i prisja. Sot, jam 41 vjeç dhe kam një vajzë, Emily, pesë vjeç dhe një djalë, Tom, dy. I kam adoptuar si prind i vetëm dhe të dy kanë sindromën Down.

Isha 35 vjeç kur marrëdhënia e fundit përfundoi dhe e kuptova që koha për të realizuar ëndrrën e fëmijërisë po mbaronte. Nuk doja ta harxhoja kohën duke pritur një burrë që mund të mos vinte kurrë, ose mund të vinte shumë vonë. Kisha punuar si kujdestare fëmijësh dy vjet dhe e kisha menduar adoptimin, por gjithmonë me një partner. Tani më duhej ta braktisja atë pjesë të ëndrrës. Nëse doja të kisha familje, duhet ta krijoja vetë.

 

Si mësuese fëmijësh me aftësi të kufizuara, unë jam mahnitur duke parë sa të ndryshëm janë njerëzit. Në çastin që heq gjykimin nga barazimi, diferenca bëhet shumë e bukur. Unë kisha një instikt të fortë që do isha nënë më e mirë për fëmijët me nevoja të veçanta dhe kisha besim që do u ofroja një shtëpi të sigurt, të mbushur me dashuri, ku do ndiheshin të kuptuar dhe të përkujdesur. Kështu që u afrova me një agjenci vullnetare adoptimi, e cila e dija që kishte përvojë me çështjet e fëmijëve me nevoja të veçanta. Coram, sic quhet agjencia, ofron gjithashtu suport për familjet pas adoptimit, kështu që e dija që nuk do ngelesha vetëm.

Pas intervistave, trajnimit dhe gjithë kontrollove mjekësore që m’u bënë, më në fund u pranova si prind adoptues në korrik të vitit 2009. Tani ngelej vetëm të prisja për një fëmijë.

Bëra pushimet e fundit vetëm, duke shëtitur Europën me çantë shpine, duke qëndruar në monastire dhe në shtëpitë e njerëzve. E dija që kur të bëhesha mama, do ishte e pamundur të bëja udhëtime si këto. Nuk ishin vetëm pushimet, e gjithë jeta ime do rrotullohej rreth fëmijëve dhe unë do të isha vetëm. Të gjitha vendimet e mëdha, vizitat mjekësore, ecuria në shkollë, çdo gjë do ishte mbi mua. Prindërit e mi ishin shumë të sheqetësuar, sidomos im atë që nuk kishte takuar kurrë persona me paaftësi, e kuptonte çfarë përgjegjësie gjigante po merrja përsipër. Dhe pse më premtoi që do më suportonte, çfarëdo vendimi të merrja, ishte i shqetësuar që do përballesha me netët zgjuar dhe rëniet e moralit pa pasur njëri që të më ndihmonte, por ndërkohë që kërkoja dhe prisja pasi e kisha pyetur veten dhe e kisha peshuar mirë, gjithmonë përgjigja që merrja ishte: po, po bëja më të mirën.

Jo shumë kohë pasi isha kthyer në shtëpi, agjencia më telefoni. Më kujtohet që po rrija e mbështetur te dritarja dhe po dëgjoja fjalët që do ndryshonin  gjithçka. Ishte një vajzë, pesë javëshe, me sindromë Down dhe kishte shumë nevojë për një familje. Më pyetën nëse isha e itneresuar për të adoptuar një fëmijë kaq të mitur, shumë më të vogël sesa e kisha menduar. Isha aq e habitur sa nuk po përgjigjesha dot, por ia dola të nxirja një po, pa frymë.

Sapo ula receptorin, fillova të imagjinoj si do ishte jeta si mama, por gjithçka që dija ishte që fëmija ishte shumë sëmurë në spital me një defekt kompleks në zemër, defekti më i përhapur i zemrës  te fëmijët me sindromën Down dhe priste të operohej. E detyrova veten të mos gëzohesha shumë dhe e mbajta lajmin për vete sepse në javët në vazhdim, gjithçka që mund të bëja ishte të shpresoja që ajo do bëhej mirë.

Herën e parë që e pashë  Emily-n, ajo ishte e fiksuar pas tubave të oksigjenit dhe një tubi ushqyes, por unë as nuk i vure re ato. Pashë vetëm fëmijën dhe sytë e mëdhenj blu që nuk ma ndanin shikimin. E mora në krahë, e mbajta dhe e pashë për një çast. Fotografitë që më kishin treguar nuk më kishin përgatitur për realitetin e kësaj ngrohtësie dhe mund të them që e desha atë fëmijë që në çastin e parë që e mora në krahë. Ishte e menjëhershme. Ajo nuk kishte askënd në këtë botë. Ajo kishte nevojë për mua dhe unë do bëhesha mamaja e saj.

Të nesërmen, mora lejen e adoptimit nga puna dhe për një muaj rresht e vizitoja çdo ditë, derisa në tetor e solla në shtëpi. Përveç përkujdesjeve dhe blerjes së shtratit dhe rrobave, siç bëjnë të gjithë prindërit, duhet të mësoja të vendosja oksigjenin në shtëpi dhe të përdorja tubin e ushqimit, që ishte me të vërtetë i frikshëm.

Kështu, Emily përballoi tre operacione të hapura zemre dhe ndërsa merrte veten me një kujdes intensiv, përballoi frikëra dhe trauma nga urgjencat që ndodhnin rreth saj. Kjo do të thoshte që nuk flinte mirë dhe kaloi një fazë kur kishte frikë nga kushdo dhe nga çdo gjë. Mënyra si ajo e përballoi të gjithën këtë, më mësoi gjithçka për kurajon dhe trimërinë.

Kisha dashur gjithmonë që fëmija im të kishte një motër apo vëlla dhe katër vjet më vonë u ndjeva gati për të adoptuar përsëri. Për shkak të asja që kishte kaluar Emily, këtë herë e specifikova që nuk mund të merrja një fëmijë tjetër që kishte nevojë për operacion zemre. Vetëm pasi Tom-i iu bashkua familjes në shtator 2013, e kuptova që ai ishte diagnostikuar keq: konsulenti më tha që dhe ai kishte një problem në zemër dhe pse jo aq kompleks sa i Emily-t dhe, edhe ai, kishte gjithashtu nevojë për operacion.

Ishte një tronditje e madhe dhe shumë e trishtueshme të kuptoje që do e kalonim edhe një herë nga e para të gjithë kalvarin, por këto gjëra nuk i planifikon dot kur lind fëmijë, kështu që pse duhet të jetë ndryshe kur i adopton? Jeta nuk është e parashikueshme dhe ty të duhet të përballesh me të.

Këtë ma mësoi Emily. Tani, kur ajo me Tom-in ulen afër dhe këndojnë  Row Row Row Your Boat, unë e di thellë në shpirt që ky ishte vendimi i duhur për të gjithë ne.

Kemi ende shumë vizita në spital dhe gjëra të tjera që janë shumë më të komplikuara për ne sesa për fëmijët e tjerë, dadot dhe grupet e aktiviteteve janë shumë të rralla dhe më duhet të paguaj trefishin e tarifave të zakonshme. Unë do e kisha shumë të vështirë financiarisht të rrisja dy fëmijë me nevoja të veçanta me rrogën e një mësueseje me kohë të pjesshme nëse nuk do përfitonim nga benefitet specifike.

Emily shkon në një shkollë të zakonshme dy herë në javë, ndërkohë që unë kujdesem për Tomin dhe tri ditë të tjera shkon në një shkollë të veçantë ndërkohë që unë punoj si mësuese dhe Tomi rri me kujdestaren e fëmijëve. Gjatë fundjavave luajmë në park, ose shkojmë në bibliotekë ku na njohin të gjithë dhe u pëlqen të përshëndesin Tomin dhe Emily-n. Pjesa e preferuar e çdo dite për mua është koha kur bëhemi gati për të fjetur. Ulemi të tre lexojmë përralla dhe pastaj  Emily më ndihmon të vë Tomin në shtrat. Ndërkohë që unë e tund dhe i këndojë një ninullë, ajo tund lodrën e tij dhe i këndon. Kur e vë në shtrat Tomin, ajo vendos lodrën afër tij dhe të dyja i mbulojmë.

Askush nuk ka ardhur për të ndarë jetën me ne, por unë jam e hapur. Gjithsesi është e vështirë të gjesh kohën për të takuar dikë dhe do jetë e vështirë të gjesh dikë që ta kuptojë situatën aq mirë sa të bëhet pjesë e familjes sonë. Në vend të kësaj, unë mbështetem te grupi im i madh suportiv i familjes dhe miqve, përfshirë dhe prindërit e mi. Që kur  ka njohur Tomin dhe Emily-n, babai i adhuron dhe është kaq krenarë për nipin dhe mbesën e tij.

Unë e di që shoqëria ka një pikëpamje negative për paaftësitë, por mendoj që kjo rrjedh nga injoranca sepse shumica nuk kanë takuar kurrë një person me paaftësi ose të tjerë bëjnë hamendësime të bazuara në informacione të vjetëruara. Vetëm 25 vjet më parë, fëmijët e mi do të ishin të varfër dhe do kishin pak pritshmëri për jetën, por tani shumica e fëmijëve me sindromë Down shkojnë në shkolla të përgjithshme, bëjnë një jetë të pavarur ose gjysmë të pavarur dhe shumë jetojnë normalisht deri pas të 60-ave.

Ndonjëherë më afrohen njerëz në rrugë dhe më pyesin çfarë problemi kanë fëmijët e mi. Pastaj më pyesin “Nuk e dije?”. Unë nuk u përgjigjem pyetjeve të tilla pa takt, por e vërteta është, po, e dija. Unë nuk kam nevojë për mëshirë private, por për respekt publik! Fëmijët nuk ishin një mundësi e dytë për mua. Kjo është gjëja më e mirë që kam bërë ndonjëherë dhe nuk jam më vetëm. Fotografitë e familjes sime mund të jenë ndryshe nga si i imagjinoja kur isha 7 vjeç, por tani e kuptoj që familja ka kuptim të ndryshëm për këdo. Jeta më ka dhënë gjithçka që doja. Unë nuk jam vetëm. Unë kam një familje.

Nga The Guardian