Pasi djali ynë ndërroi jetë, burri më bëri dhuratën më kuptimplotë për Krishtlindje

Krishtlindjen e kaluar, u ula në dysheme rrethuar me letra ambalazhi, lodra të reja dhe fëmijë të lumtur, 7 dhe 9 vjeç. U bë shpejt e vështirë të dallosh se çfarë ishte dhuratë dhe çfarë ishte për në plehra.

Kishte kaluar më shumë se një vit që djali ynë 20 muajsh, Aiden kishte vdekur. Ai ndërroi jetë papritur gjatë operacionit për heqjen e një tumori nga truri. Ishin Krishtlindjet tona të dyta pa të dhe unë ende nuk isha mësuar të bëja blerje për dy fëmijë.’Unë mendoj se është radha e mamasë për të hapur dhuratën e saj”, tha burri im, Nick.

Vajza ime ma solli. Nxora gjënë e parë dhe ishte një buton, një nga ata të shfaqjeve, kur shtypet kursori në kompeticione televizive.

Ideja ishte që mund ta zgjidhësh problemin vetëm duke shtypur këtë buton.

Ky i imi nuk ishte i kuq, në ngjyrën e zakonshme, por i bardhë mbi një bazament të zi.

“A është kjo për mua?”, e pyeta.

“Shtype atë”, u përgjigj ai.

Nuk e kisha vënë re më parë, por fëmijët po më shikonin nga afër, duke pritur që edhe unë të shtypja butonin. E shtypa dhe dhoma u mbush me zë.

Kishte zëra të mbytur dhe nuk isha e sigurt se çfarë duhej të dëgjoja. Pastaj dëgjova një klithmë të fortë që u shndërrua në të qeshur. Dhoma u turbullua dhe kur ngrita kokën për të parë Nikun, lotët më dolën nga sytë. Ishte Aiden duke luajtur me vëllain dhe motrën e tij.

Në regjistrim, vajza ime thotë ‘Përshëndetje’, dhe djali im më i madh thotë ‘Oh jo, oh jo’, dhe më pas ka një të qeshur nga Aiden. Zëri u ndal dhe dhoma ishte e qetë.

Nick theu heshtjen. ‘Regjistrimi është 15 sekonda, kështu që nëse do ta ndryshosh, mundesh.’

‘Është perfekt,’ thashë. Nick dhe dy fëmijët dukeshin krenarë dhe kuptova se duhet ta kishin zgjedhur regjistrimin së bashku.

E vendosa butonin në tavolinën time dhe nuk mendova shumë për të derisa shoqja ime më e mirë Ashley më kërkoi të kujdesesha për vogëlushin e saj, Will-in. Ajo po lindte një fëmijë tjetër dhe kishte nevojë për dikë që i besonte për t’u kujdesur për të ndërsa ajo shërohej në spital.

Nick dhe unë i duam fëmijët. E dinim se do të ishte e vështirë, por mendova se të kishim sërish një fëmijë të vogël në shtëpi mund të ishte ajo që na duhej në këtë fazë të pikëllimit tonë.

‘Nuk isha e sigurt nëse kjo është diçka për të cilën do të ishe gati,’ tha Ashley.

‘Ne mezi po presim,’ i thashë asaj.

Krevati i Aiden ishte ende në dhomën tonë të gjumit. Ne e zhvendosëm atë nga dhoma e tij pasi ai u sëmur.

Pastaj pastrova tavolinën time. I grumbullova librat, laptopin dhe stilolapsat e mi të preferuar në dhomën e ndenjes. Vendosa butonin sipër.

ëill është në të njëjtën moshë si Aiden kur u diagnostikua me kancer në tru.

Ai flet me gjysma fjalësh. Si Aiden. Më kujton atë. Vajza ime ishte plotësisht e përgatitur për të luajtur me të. Djali im i madh ishte më i rezervuar.

Një natë ëill po zvarritej rreth grumbullit tim të gjërave në dhomën e ndenjes dhe ai mori butonin.

Doja që ai ta shtypte. Ky ishte një moment i madh në familjen tonë dhe doja që Aiden të ishte pjesë e tij.

Ai e shtypi atë, por në vend që ta linte të luante deri në fund, ai vazhdoi të shtypte dhe të shtypte pjesën ku Aiden qeshte. Qeshëm unë dhe Nick gjithashtu.

Ne ia dolëm. Ne kaluam një javë me një kujtim të gjallë, frymëmarrës, rraskapitës, të adhurueshëm të pikëllimit tonë dhe mbijetuam; Unë do të thoja që u argëtuam. Edhe pse pikëllimi është i poshtër.

Kur prindërit erdhën ta merrnin shtëpia ra sërish qetësi. Ishte një ndjenjë e njohur. Pasi Aiden vdiq, fëmijët më të mëdhenj u kthyen në shkollë dhe Nick u kthye në punë; ishim vetëm unë dhe shtëpia. Endesha nga dhoma në dhomë, duke kërkuar atë që e dija se nuk do ta gjeja.

Dekada para se të lindja unë, vëllai i nënës sime vdiq në një aksident tragjik kur ai ishte 4 vjeç. Më kujtohet një foto e tij në komodinën e gjyshes sime. Askush nuk ka folur ndonjëherë për të dhe kam krijuar përshtypjen se nuk duhet ta pyesja.

Gjyshërit e mi u rritën gjatë Depresionit. Ata janë pjesë e Gjeneratës kur shumë njerëz e shtypnin pikëllimin në një cep të errët dhe rrallë flisnin për të.

Unë, nga ana tjetër, kisha instinktin për të mbajtur pikëllimin tim në qendër. Kishte foto të tij kudo.

Ishte mesi i nëntorit kur Aiden vdiq. Fillimi i sezonit të festave shënon edhe fillimin e sezonit të zisë, një kohë për t’u mbledhur rreth një tavoline ku gjithmonë do të ketë një karrige të zbrazët, një letër më pak për Babagjyshin, një tjetër ndërrim viti pa djalin tonë.

Familja jonë nuk do të ndalet kurrë së pikëlluari, por mënyra se si shprehet ai pikëllim do të ndryshojë. Gjërat që më sjellin rehati do të evoluojnë.

Krevati që nuk isha gati ta hiqja më parë tani është bërë copash dhe është në garazh. Unë ende e kap vajzën time duke luajtur me lodrat e Aiden, por e di që do të vijë koha për t’i dhuruar ato.

Përpara se familja ime të ma jepte atë buton, do ta kisha quajtur një dhuratë të padobishme, por doli të ishte një nga gjërat e mia më të çmuara. Më sjell rehati. Ai e mban afër pikëllimin tim, e mban Aiden pranë ndërsa unë kaloj nëpër këto faza. E përdor kur kam nevojë për një buzëqeshje ose për të qarë, ose kur dua të zhytem në zemërim. Është një kujtesë e bukur. Më ndihmon të mos harroj – jo vetëm Aiden-in, por dashurinë që ndamë të gjithë. Ajo dashuri nuk ka shkuar askund. Unë ende mund ta ndjej atë. Dhe duke festuar jetën e Aiden dhe duke kujtuar gëzimin që ai na solli, ne e mbajmë të gjallë atë dashuri.

*Shkruar nga Emily Henderson, atlete dhe shkrimtare që jeton në Santa Barbara, Kaliforni. Esetë e saj janë shfaqur në Scary Mommy, Writing Class Radio dhe Santa Barbara Independent. Ajo aktualisht është duke shkruar një libër për humbjen e djalit të saj.