Refuzimi i babait është më i dhimbshëm se ai i nënës

Një baba që refuzon fëmijën e tij, shpesh shkakton dëme të pariparueshme. Ata që e jetojnë ose e kanë jetuar atë në lëkurën e tyre e dinë këtë. Refuzimi nga ana e prindërve, ndjenja e të qenit të refuzuar, të padëshiruar, është gjithmonë një përvojë traumatike. Refuzimi nga babai është edhe më shumë i dhimbshëm se ai i nënës.

Deri më tani kjo gjendje e dhimbshme dhe e vështirë ishte studiuar me vëmendje më të madhe për rolin dhe figurën e nënës. Refuzimi i babait gjithmonë është trajtuar dhe analizuar në mënyrë të kufizuar. Sidoqoftë, vitet e fundit, vëmendja që i kushtohet kësaj çështje po përfshin gjithnjë e më shumë studime. Kjo për shkak se refuzimi i një babai jo vetëm që lë një zbrazëti emocionale, por fatkeqësisht ndikon në zhvillimin e përgjithshëm psikologjik të të rinjve.

Pse refuzimi i babait dëmton kaq shumë?

Sipas studimeve të ndryshme të dy viteve të fundit jepet një përshkrim për dëmet që u shkakton fëmijëve refuzimi i një babai. Sidomos duke filluar që nga adoleshenca, kur psikologjia dhe karakteri i fëmijëve përballen me sfida të reja, aspak të lehta.

Ronald Rohener, pedagog dhe studiues në Universitetin e Connecticut dhe një ekspert për problemet e rinisë, së fundmi ka përfunduar një punë në lidhje me këtë temë. Në fakt, Prof. Rohener u përqendrua në dëmin serioz që refuzimi i një babai prodhoi gjatë adoleshencës.

Pjesëve të rrezikshme u shtohen gjendjet e pasigurisë së vazhdueshme dhe agresivitetit të madh që çdo fëmijë ndjen përballë mungesës së vëmendjes së prindërve. Mungesa e figurës atërore shkakton një paaftësi të vërtetë për të përballuar atë fazë delikate që është adoleshenca. Në këtë mënyrë, duke shtuar një seri sjelljesh që i shtyjnë fëmijët që vuajnë nga kjo, duhet të përballen me njëri-tjetrin për pjesën tjetër të jetës së tyre.

Refuzimi nga ana e babait nuk është, siç shprehet Prof Rohener, vetëm një refuzim i dashurisë dhe vëmendjes. Ashtë një zbrazëti që fëmijët e ndiejnë vetëm kur përballen me faza që shënojnë personalitetin e tyre.

Figura e babait

Megjithëse kohërat janë të ndryshme, dhe mënyra e jetesës gjithnjë e më shumë po homologohet, figura e babait luan gjithmonë një rol të rëndësishëm. Është imazhi jo vetëm i mbrojtjes, pra i zemrës, por edhe i rregullit, i normës. Një lloj udhëzuesi me të cilin duhet të përballeni dhe, nëse është e nevojshme të përplaseni, por të jetë i aftë për të stimuluar personalitetin e fëmijëve.

Kjo është arsyeja pse refuzimi i një babai rezervon për ta diçka shumë serioze, një privim që lë gjurmë që janë të vështira për t’u hequr. Edhe kur një fëmijë e di se babai i tij ka pak kohë, që ai mund të duhet të shkojë larg, ose të jetojë larg prej tyre, ky rol nuk duhet të dështojë kurrë. Një fëmijë që ndjen prezencën atërore është i stimuluar. Të rritet, të përballet, madje edhe të rivalizoj. Vetëm kur një i ri ndjen nevojën për autonomi dhe pavarësi, ai akuzon edhe më shumë refuzimin e babait.

Në përfundim:

Nëse kjo figurë autoritare dështon në aftësinë për ta vëzhguar atë, një proces i natyrshëm i rritjes dhe formimit të karakterit i vjen duke u pakësuar. Prandaj është e nevojshme që çdo baba të ketë njohuri të plotë për rolin e tij dhe atë që mund të përfaqësojë për një fëmijë. Një baba që kundërshton këtë rol kryen një veprim shumë të rëndë kundër fëmijëve të tij. Diçka për të cilën do t’i paguajë pasojat gjithë jetën.