Dikur u braktis nga familja sepse shihej si ‘mallkim’, sot po pushton kopertinat e Vogue
Kur Xueli ishte foshnjë, prindërit e saj e lanë në tokë jashtë një jetimoreje. Në Kinë, albinizmi nga disa shihet si një mallkim.
Albinizmi, gjendja e rrallë gjenetike, shkakton mungesë të pigmentit, gjë që e bën lëkurën dhe flokët e Xueli-t shumë të zbehtë dhe gjithashtu e bën atë jashtëzakonisht të ndjeshme ndaj rrezeve të diellit.
Por pamja e saj ndryshe i hapi rrugën Xueli-t në karrierën e saj të modelimit. Tani ajo është 16 vjeç dhe ka mbushur faqet e Vogue, si dhe ka bërë fushatat e para për stilistë të mëdhenj.
Kjo është historia e saj, siç i është treguar Jennifer Meierhans për BBC.
Stafi në jetimore më vuri emrin Xue Li. Xue do të thotë borë dhe Li do të thotë e bukur. Unë u birësova kur isha tre vjeç dhe shkova të jetoja me nënën dhe motrën time në Hollandë. Nëna ime tha se nuk mund të mendonte për një emër më të përsosur dhe ajo mendoi se ishte e rëndësishme të mbaja një referencë për rrënjët e mia kineze.
Në kohën kur unë linda në Kinë, qeveria zbatoi një politikë me një fëmijë për familje. Ju ishit jashtëzakonisht të pafat nëse do të kishit një fëmijë me albinizëm. Disa fëmijë, si unë, u braktisën, të tjerët ishin mbyllur ose nëse shkonin në shkollë flokët e tyre ishin të lyera të zeza.
Por në disa vende në Afrikë, ata përndiqen, mund t’u priten gjymtyrët ose të vriten. Mjekët magjistarë përdorin kockat e tyre për të bërë ilaçe pasi njerëzit besojnë se këto mund të shërojnë sëmundje, por sigurisht që kjo nuk është e vërtetë, këto besime janë mite. Jam me fat që vetëm u braktisa.
Prindërit që më kanë lindur nuk lanë asnjë informacion në lidhje me mua, kështu që unë nuk e di kur është ditëlindja ime. Por rreth një vit më parë, unë bëra një radiografi të dorës për të marrë një ide më të saktë të moshës dhe mjekët menduan se 15 vjeçe ishte në rregull.
Unë u përfshiva në modelim rastësisht kur isha 11 vjeçe. Nëna ime ishte në kontakt me një stiliste, e cila ishte me origjinë nga Hong Kongu. Ajo ka një djalë me një buzë të çarë dhe vendosi që dëshironte të stilonte rroba shumë të veçanta për të, në mënyrë që njerëzit të mos shikonin gjithmonë buzën e tij. Ajo e quajti fushatën “papërsosmëri të përsosura” dhe më pyeti nëse doja të bashkohesha me sfilatën e saj të modës në Hong Kong. Kjo ishte një përvojë e mahnitshme.
Pas kësaj, unë isha e ftuar në disa fotosesione dhe një prej tyre ishte për Brock Elbank në studion e tij në Londër. Ai publikoi portretin tim në Instagram. Agjencia e modelimit Zebedee Talent mori kontaktin dhe më pyeti nëse doja të bashkohesha me ta në misionin e tyre për të përfaqësuar personat me aftësi të kufizuara në industrinë e modës.
Një nga fotot që Brock shkrepi për mua u shfaq në edicionin e Vogue Italia në qershor të 2019-ës me Lana del Rey-n në kopertinë. Në atë kohë, nuk e dija se çfarë reviste e rëndësishme ishte dhe m’u desh pak kohë për të kuptuar pse njerëzit u entuziazmuan kaq shumë për të.
Në modelim, të dukesh ndryshe është një bekim, jo një mallkim, dhe më jep një platformë për të rritur ndërgjegjësimin për albinizmin.
Fushata Kurt Geiger është një shembull vërtet i shkëlqyeshëm se si më lejuan të tregoj ndryshimin tim. Ata më lejuan të ideoja dhe drejtoja xhirimet me motrën time, sepse fotografi nuk mund të ishte në studio për shkak të kufizimeve të koronavirusit. Do të thoshte se mund të shprehesha në çfarëdo mënyre që të dëshiroja dhe jam vërtet krenare për rezultatet.
Ka akoma modele që janë të gjata dhe të dobëta, por tani njerëzit me aftësi të kufizuara ose dallime paraqiten më shumë në media dhe kjo është e mrekullueshme, por duhet të jetë normale. Modelet me albinizëm shpesh stereotipizohen në xhirime për të përshkruar engjëj ose fantazma dhe kjo më trishton. Sidomos sepse përjetëson ato besime që rrezikojnë jetën e fëmijëve me albinizëm në vende të tilla si Tanzania dhe Malavi.
Për shkak të albinizmit unë kam vetëm 8 deri në 10 për qind shikim dhe nuk mund ta shikoj drejtpërdrejt dritën pasi më dhembin sytë. Ndonjëherë, nëse drita e aparatit fotografik është shumë e ndritshme, unë them “A mund t’i mbyll sytë apo mund ta ulni pak dritën?” Ose them “Në rregull, ju mund të bëni tre fotografi me blic me sytë e mi hapur dhe jo më shumë.”
Në fillim ata mund të mendojnë se është e vështirë, por kur bëjnë foton e parë thonë “Wow” dhe mbeten vërtet të kënaqur me rezultatet. Ekipi im i menaxhimit u thotë klientëve: “Nëse nuk arrini të rregulloni atë gjë, atëherë nuk mund të keni Xueli-n.” Është e rëndësishme për ta që të ndihem rehat.
Njerëzit më thonë se dëmtimi im i shikimit më jep një këndvështrim tjetër dhe unë shoh detaje që të tjerët nuk i vëzhgojnë. Gjithashtu më bën të kujdesem më pak për bukurinë. Ndoshta sepse nuk mund të shoh gjithçka siç duhet, unë përqendrohem më shumë në zërat e njerëzve dhe në ato që ata kanë për të thënë. Kështu që, bukuria e tyre e brendshme është më e rëndësishme për mua.
Unë e dua modelimin sepse më pëlqen të njoh njerëz të rinj, të praktikoj anglishten dhe të shoh që njerëzit janë të kënaqur me fotot e mia. Dua ta përdor modelimin për të folur rreth albinizmit dhe të them se është një çrregullim gjenetik, nuk është një mallkim. Mënyra për të folur në lidhje me të është të thuash “një person me albinizëm” sepse të jesh “një albino” tingëllon sikur të përcakton kush je.
Njerëzit më thonë se duhet të pranoj gjëra të së kaluarës sime, por mendoj se nuk është kështu. Besoj se duhet të shihni se çfarë ka ndodhur dhe të kuptoni pse, por të mos e pranoni. Unë nuk do të pranoj që fëmijët të vriten për shkak të albinizmit të tyre. Unë dua të ndryshoj botën.
Unë dua që fëmijët e tjerë me albinizëm – ose ndonjë formë të aftësisë së kufizuar ose ndryshim – të dinë se ata mund të bëjnë dhe të jenë gjithçka që ata dëshirojnë. Për mua, unë jam ndryshe në disa mënyra, por njësoj në disa të tjera. Unë e dua sportin dhe ngjitjen dhe mund ta bëj si të gjithë. Njerëzit mund të thonë që ju nuk mund të bëni gjëra, por ju mundeni, thjesht provoni.
Artikulli u përshtat nga BBC
