Hiper-prindërimi: Pasojat e prindërve që duan t’u japin gjithçka fëmijëve të tyre

Shumë shpesh, është e natyrshme që prindërit të jenë mbrojtës ndaj fëmijëve të tyre. Kur një fëmijë është në telashe, mami dhe babi nxitojnë për ta shpëtuar. Por një qëndrim tepërmbrojtës nuk është gjithmonë pozitiv dhe shpesh ka pasoja në rritjen emocionale të fëmijëve dhe autonominë e tyre.

Roli i prindërve është të kujdesen për fëmijët e tyre, t’i mirëpresin por edhe t’i lënë të lirë në vendimet dhe gabimet që do të bëjnë. Vetëm në këtë mënyrë ata mund të bëhen vërtet të rritur të përgjegjshëm. Sigurisht që prindërit duhet të mbështesin dhe motivojnë fëmijët e tyre, pa i zëvendësuar ata në zgjedhjet e tyre.

Të mirat dhe të këqijat e hiper-prindërimit

Hiper-prindërimi karakterizohet mbi të gjitha nga një fakt: prindërit duan të plotësojnë të gjitha nevojat e fëmijëve të tyre, edhe para se ata të lindin. Nga njëra anë, kjo sjell padyshim avantazhe : për shembull, kujdes në zgjedhjen e kopshtit apo shkollës fillore , të cilat ofrojnë mundësi të shumta dhe të ndryshme; vëmendje e veçantë që mund të kuptojë nëse ka diçka që nuk shkon .

Megjithatë, hiper-prindërimi shpesh çon në mani të tepruar për kontroll , në dëshirën për të zgjedhur më të mirën që mund të kenë për fëmijët e tyre. Është një prani që, për fat të keq, shpesh përfundon si ndërhyrëse , veçanërisht në nivelin psikologjik , dhe sigurisht që mund të shkaktojë më shumë dëme sesa përfitime. Të dy prindërit dhe fëmijët kanë gjasa të zhvillojnë ankth të rëndë, stres dhe parehati.

Fëmijët ndihen nën presion sepse do t’u duhet të përmbushin të gjitha pritshmëritë e prindërve të tyre vetëm për t’i “kënaqur” ata. Prindërit , tepër mbrojtës dhe të fiksuar pas kontrollit , jetojnë keq, shpesh janë të frustruar dhe të pakënaqur , me shumë ankthe dhe të paaftë për të përballuar me qetësi vështirësitë e realitetit, me dështimet e tij të pashmangshme.

Një rrezik tjetër është ai i krijimit të një marrëdhënieje shumë simbiotike,në të cilën fëmijët vështirë se do të arrijnë autonominë.

Hiperprindërimi mund të çojë në zhvillim të dobët të aftësive të kontrollit emocional dhe të sjelljes; në vështirësi në përballimin e situatave të vështira , për shembull në shkollë (ku mund të kenë një performancë më të ulët) ose në marrëdhëniet shoqërore me bashkëmoshatarët.