Skënder Brataj mesazh të birit: Ted, shëndetin dhe kohën nuk i blejmë dot asnjëherë!
Kreu i Urgjencës Kombëtare, Skënder Brataj i ka dërguar një letër të hapur të birit, Tedit, duke shkruar se, njerëzit mund të blejnë çdo gjë, por jo shëndetin dhe kohën. Ai i kujton rëndësinë e të qenit mirë në këto kohë pandemie. Brataj shprehet se Covid-19 tregoi qartë që asgjë materiale nuk ndikon në shpëtimin e jetës nga ky virus, sepse është një sëmundje që nuk ka nevojë për superspecialistë, nuk ka nevojë për aparatura që nuk gjenden në Shqipëri. Ka nevojë për përkushtim të përditshëm, ka nevojë për humanizëm, qytetari jo vetëm nga mjekët, por nga çdo person.
Ja letra e Bratajt!
“SA VLERË KA JETA JONË!
Sa më e emancipuar të jetë një shoqëri aq më i madh është egoizmi, aq më pak gjëra duam të na mungojnë dhe shpesh nuk na mungon gjë materiale! Njerëzit mendojnë se çdo gjë mund të blihet, shpeshherë edhe shëndeti! Kjo nuk është aspak e vërtetë, nuk varet sa lekë kemi dhe në çfarë spitali privat brenda apo jashtë shtetit mund të shkojmë. Unë i kisha të dyja mundësitë për të vepruar por vendosa të trajtohesha në shtëpi dhe po të ishte e nevojshme do të shkoja edhe në spital. Ne mjekët e kemi të qartë këtë gjë, por shpeshherë e lemë në heshtje duke e detyruar pacientin të vendosi vet ku të drejtohet. Po ashtu pacienti që e ka mundësinë ekonomike mendon se mund të detyrojë çdo mjek të ndjekë vendimet e tij!
Në një shoqëri të mbërthyer si ajo shqiptare, egoizmi mbrohet me arrogancë, me pasuri të vënë në çfarëdolloj mënyre, me pozicion shoqëror, administrativ ose politik. Gjithmonë fajin e kanë të tjerët, përgjegjësia është e mjekut ,spitalit ambulancës, qeverisë e të tjera si këto. Gjithmonë ne si individ jemi të pa fajshëm! Gjithmonë na karakterizon gishti tregues! Gjithmonë vetëm ne i paguajmë taksat, vetëm ne kemi të drejta. Disa shenja egozmi që duhet të na bëjnë të reflektojmë! Sa është toleranca e një qytetërimi? Duke ngritur zërin mendojmë se kemi të drejtë, duke ndërprerë bashkëbiseduesin mendojmë se kemi të drejtë. Duke mos lënë të parakalosh me makinë te tjerët ne mendojmë se jemi më të zotë. Duke shtuar shpejtësinë po na parakalove pavarësisht se ti mund të përplasesh, mirë të të gjejë se vetë e kërkove! Ne e parkojmë makinën midis dy vendeve të parkimit, që mos të afrohet tjetër kush se na gërvisht makinën, duke harruar që parkimi është e mirë publike! Kërkojmë vetëm gjëra të mëdha, domethënëse se këto janë gjëra që na takojnë. Harrojmë fjalët e mrekullueshme të një gruaje fizikisht të vogël, por shpirtërisht aq të madhe si Nënë Tereza që thoshte: Jo të gjithë ne mund të bëjmë gjëra të mëdha, por ne mund të bëjmë gjëra të vogla me dashuri të madhe.
Covid-19 tregoi më së miri që asnjë nga këto faktorë nuk ndikon në shpëtimin e jetës nga ky virus, pikësëpari sepse është një sëmundje që nuk ka nevojë për superspecialist, nuk ka nevojë për aparatura që nuk gjenden edhe në Shqipëri. Ka nevojë për përkushtim të përditshëm, ka nevojë për humanizëm, qytetari jo vetëm nga mjekët por nga çdo person në veçanti.
Kur ndodhemi para sëmundjes të gjitha këto privilegje dhe pretendime zhduken, jemi njerëz të tjerë, fillojmë të kuptojmë, të harrojmë gishtin tregues, nuk gjejmë më fajtorët, harrojmë privilegjet. Kërkojmë vetëm shëndetin tonë dhe sidomos të familjarëve , vetëm kaq! Ne e dimë sa të shtrenjta janë ato për ne, por asnjëherë nuk pyesim sa të shtrenjtë jemi ne për familjarët, për familjen, por mbi të gjitha për fëmijët tanë sa të të shtrenjtë jemi, sa të pa zëvendësueshëm jemi? Sa pak na ngelet në jetë! Sa pak herë ju kemi thënë me fjalë atë që ndjejmë! Sa shumë kërkojmë nga jeta kur na mjaftojnë gjërat e vogla të Nënë Terezës! Sa shumë të mira mund të bëjmë në përditshmërinë tonë!
Ted(bir), ti e di sa i shtrenjtë je për mua.
Unë në këto muaj, në ato telefonata me dhjetëra në ditë së bashku dhe në këtë intervistë reflektova dhe mësova sa i shtrenjtë jam për TY.
Po të sjell këtë mesazh kaq të bukur, lexoje dhe rilexoje shpesh herë në jetë, sepse çdo gjë mund ta blejmë, por shëndetin dhe kohën nuk mund t’i blejmë asnjëherë!
“Kur isha i ri, dëshiroja ta ndryshoja botën, e kuptova se ishte e vështirë të ndryshohej bota, kështu që u përpoqa të ndryshoja kombin tim. Kur gjeta se nuk mund ta ndryshoja kombin, fillova të përqendrohesha në qytet, nuk mund ta ndryshoja qytetin dhe si një njeri i moshuar, unë u përpoqa të ndryshoja familjen time Tani, si një plak, e kuptoj se e vetmja gjë që mund të ndryshoj është VETË, dhe papritmas e kuptoj që, unë mund të kisha bërë një ndikim në familjen time, familja ime dhe unë mund të kishim ndikim në qytetin tonë, ndikimi i tyre mund të kishte ndryshuar kombin dhe unë me të vërtetë mund të kisha ndryshuar botën “.
